به‌ هر‌ حال

یکی از چیزایی که تو مدتی که اینجا هستم متوجه شدم یه تفاوت بزرگ بین دخترا و پسراست. به این شکل که دخترا خیلی تمایل دارن دور خودشون یه دایره ی دوستی و حاشیه ی امن درست کنن و از اون خارج نشن. یعنی چند روز که تو محیط دانشگاه باشی متوجه میشی که تو وقت های آزاد دخترا به شکل کلونی هایی از هم فاصله میگیرن و دسته دسته میشن و معمولاً اعضای هر دسته فقط با اعضای همون دسته رابطه دارن و با بقیه حال نمیکنن. ولی در مورد پسرا با چند درجه اختلاف میشه گفت که کلونی ای تشکیل نمیشه و تقریبا همه با هم میپرن. هرچند بالاخره اکیپ های دوستی همیشه هستن ولی خب تو پسرا رابطه ای هم بین این اکیپ ها وجود داره. به نظر من همین تفاوت هم باعث میشه که افسردگی و غم دوری و زانوی غم بغل گرفتن و این مسائل توی دخترا بیشتر دیده بشه چون دورشون به قدری شلوغ نیست که ناراحتی از یادشون بره. البته اینطور نیست که پسرا شاد و شنگول باشن و ناراحت دوری از شهر و خانواده نباشن. ولی خب اثرش کمتر خودشو نشون میده. مثلاً حتی چند بار مورد داشتیم که دختره سر کلاس زده زیر گریه یا فشارش افتاده و استاد و کارکنان دانشگاه بردن آرومش کردن. ولی دپرس شدن تو پسرا غیرمستقیم از رفتارشون معلوم میشه. به علاوه یه عده که مثلاً وقتی برمیگردن سمتت میبینی چشماشون قرمزه و مشخصه که گریه کردن. خلاصه اگه دختری هستین که تو خوابگاه ناراحت و افسرده شدین سعی کنین یکم اون دایره دوستیتون رو بزرگتر کنین شاید کارساز بود.

یه نکته هم به اساتید و مسئولین ذیربط دانشگاها گوشزد بکنم. ببینین بزرگواران، وقتی شما با دانشجوهای ترم اول و دوم سر و کار دارید یعنی هر روز صبح یه قشری جلوی شما میشینن که فقط چند تا ماشین برای حفظ گفته های شما نیستن. بلکه انسان هایی هستن که تمام احساسات و عواطف انسانی رو همراه خودشون حمل میکنن. این احساسات برای دانشجوهایی که ذکر کردم شامل دلتنگی در اثر دوری هم میشه. بنابراین این دانشجوهای بینوا روزانه درس میخونن به امید گذشتن زمان و رسیدن به تعطیلاتی که بتونن برن و به افراد و چیزها و جاهایی که دلتنگ اونا هستن سر بزنن. پس مطمئن باشین که هر دانشجو برای تمام تعطیلات تا پایان ترم برنامه داره. بنابراین وقتی یه کلاس میان و ازتون درخواست میکنن که فلان روز رو تعطیل کنین تا بیشتر تو شهرشون بمونن نگین که: نمیشه، بهتره خانواده هاتون بیان اینجا که از درس عقب نمونین. چرا که دلتنگی فقط برای خانواده نیست. حجم خیلی بالایی از دلتنگی یه نفر میتونه برای دوستای قدیمی، محیط خونه و حتی خیابون های شهرش باشه.

یه مورد رو هم به طور خاص برای یکی از اساتید عزیز بگم که عزیز من وقتی میخوای به دانشجوها دلداری بدی نگو منم پروازی ام و مثل شما دلتنگ خانواده م میشم. و خواهش میکنم دیگه اینو نگو که بچه هام روزایی که نیستم بهونه ی نبودنم رو میگیرن. چون اولاً شما کلاً دو سه روز در هفته با هواپیما تو ناز و نعمت میای اینجا توی بهترین هتل بهت لوکس ترین خدمات ارائه میشه و با راننده شخصی میبرن میارنت. دوماً این که شما لااقل سی چهل ساله کارت اینه؛ یعنی این مساله ی دوری از خانواده برات از حموم رفتن عادی تر شده. و سوماً این که خدایی بچه هات بهونه ی نبودنتو میگیرن؟ آخه تو که لااقل شصتاد سال سن داری الان نوه ی بچه ت همسن بابای منه پسر خوب! بهونه میگیره؟ الهی!

  این استاد که گفتم تنها کسیه که یه روز از کلاسش که برمیگردیم تحسینش میکنیم یه روز فحش بارون! سینوسی نیست ولی کاری میکنه ما سینوسی باشیم درواقع.

  درحالی که اکثر شما دوستان و هواداران عزیز تو شهرهاتون دارین با پالتو و لباس پشمی بیرون میرین الآن اینجا تازه هوا طوری شده که حال میده با آستین کوتاه بری قدم بزنی!

  دلم برای Assassin's Creed: BH و GTA V و چند قلم بازی دیگه تنگ شده. بیصبرانه منتظر تعطیلات اواسط آذرماه و دیدار با Xbox360 عزیزم هستم :D 

  خیلی مطالب برای نوشتن هست ولی زمانه فرصت نوشتن نمیده بهم. اول از خودم و بعد از شماها عذر میخوام. امیدوارم بیشتر وقت بشه در آینده.