جمعه ی غم انگیز
بحث اصلاً سر فرانسه یا لبنان بودن نیست. بحث سر مرگ انسانیت ـه. هرجا یه عقیده باعث از بین رفتن زندگی یه عده بشه غم انگیزه. چه نسل کشی مسلمون ها توی میانمار باشه چه گروگان گیری توی پاریس و چه بمبگذاری توی بیروت.
اتفاقات دیروز واقعاً ناراحت کننده بودن. فکر این که شرایط آروم زندگی به چه سادگی میتونه از این رو به اون رو بشه احساس بدی به آدم میده. و این حقیقت که شهر پاریس که از خیلی از ما از بچگی به دید یه شهر رویایی بهش نگاه میکردیم الآن با چنین وضع وحشتناکی مواجه شده غم انگیزه.
این نکته هم به نظرم خیلی جالبه که فرانسه که با کشورهای آروم و با ثباتی مثل آلمان و سوییس و بلژیک هم مرزه انقدر ناامنه و قضایایی مثل شارلی ابدو یا همین حملات دیروز داخلش رخ میده، ولی ایران با وجود اینکه وسط یکی از پرتنش ترین نقاط جهان قرار داره و اطرافش پر از گروهک هایی مثل طالبان و داعش و ... هست انقدر امنیت داره. حالا این امنیت به هر شکلی -خوب یا بد- که بدست بیاد برآیند خوبی داره.
اما از کمدی ترین خبر دیروز که روی لب همه لبخند نشوند نباید گذشت. اونم این که عربستان هم این حمله ی تروریستی رو محکوم کرد. آدم یاد سکانس اول فیلم دیکتانور میفته.
یادی هم بکنم از مرحوم مرتضی پاشایی که به همین زودی از نبودنش یک سال گذشت. هرچند تو همین مدت از اکثر خواننده های زنده ی کشورمون فعال تر بود و نبودش اصلاً احساس نشد!
این پست هم از وبلاگ Inside Monster بخونید. حرفایی که چند روز قبل قصد داشتم بنویسم و وقت نشد رو به خوبی گفته. منطقی باشید، قبول کنید.
• یک سال قبل در چنین روزی: به مناسبت مرگ مرتضی پاشایی
