به‌ هر‌ حال

دنبال کردن اخبار حملات تروریستی پاریس این روزها کار اکثر مردم شده است. شنیدن این خبر که پلیس سالن کنسرت را محاصره کرده هیجان انگیز است، تصاویر ورود ارتش به خیابان های پاریس جالب است و تصاویر مردم بهت زده در خیابان ها در عین ناراحت کننده بودن، جذابیت دارد. حواشی تجمع تعدادی از مردم تهران در مقابل سفارت فرانسه تب و تاب خاصی دارد و شنیدن خبر بمباران مواضع داعش توسط جنگنده های فرانسه حس خوبی منتقل میکند. پاریس مورد حمله ی تروریستی واقع شد ولی تمام جنبه های این حمله اخباری نیست که میشنویم. درواقع شاید اخباری که میشنویم ذره ای از جنبه های ویرانگر این حملات نیز نباشد. در اخبار تیتر میشود که تروریست ها ده ها نفر را در سالن کنسرت گروگان گرفته اند و پلیس سالن را محاصره کرده است. ولی اتفاق اصلی نه گروگان گیری است و نه محاصره ی پلیس. اتفاق اصلی درون افراد درگیر حادثه رخ میدهد. اتفاق اصلی تغییر مسیر زندگی ده ها نفر است که تنها در چند ثانیه رخ میدهد. معمولاً هیچ کدام از ما این گونه حوادث را از دید قربانیان آن دنبال نمیکنیم. درحالی که ویرانگر ترین جنبه ی حادثه دقیقاً همان بخش ماجراست.

این پست ترجمه ی متنی از صفحه فیسبوک Isobel Bowdery، یکی از بازماندگان حادثه گروگان گیری در سالن کنسرتی در پاریس است که در آن، حادثه ی آن شب را از دیدگاه خود بازگو کرده است. 

هیچ وقت فکر نمیکنی که ممکن است برای تو هم اتفاق بیفتد. آن شب فقط یک شب جمعه ی معمولی در یک کنسرت راک بود. جو محیط شاد بود و همه مشغول رقص و خنده بودند تا اینکه آن مرد از در جلویی وارد شد و شروع به تیراندازی کرد. همه ی ما ساده لوحانه فکر میکردیم این هم بخشی از نمایش است. این فقط یک حمله ی تروریستی نبود، یک قتل عام بود. ده ها نفر از مردم دقیقاً جلوی چشم من تیر خوردند. حوضچه های خون کف زمین، گریه ی مردانی که بدن های بی جان دوست دخترشان را در آغوش گرفته بودند، سالن کوچک موسیقی، آینده های نابود شده، خانواده های دل شکسته، همه و همه تنها در یک لحظه!

خسته و تنها بودم، برای بیش از یک ساعت خود را به مردن زدم. کنار افرادی دراز کشیدم که میتوانستند اجسام بی حرکت کسانی که دوستشان داشتند را ببینند .. . نفسم را حبس کرده بودم، سعی میکردم تکان نخورم، گریه نکنم و به آن مردها ترسی که خواهان دیدن آن بودند را نشان ندهم. من بسیار خوش شانس بودم که زنده ماندم، ولی خیلی ها نبودند! افراد بیگناهی که به دلایلی دقیقاً مشابه من آنجا حضور داشتند؛ میخواسنند شب جمعه ی خوشی را بگذرانند. این جهان بی رحم است! این اتفاقات جنبه های شرارت آمیز انسان ها را روشن میکند. تصویر آن مردها درحالی که مانند کرکس ما را احاطه کرده بودند تا آخر عمر مرا آزار خواهد داد. طرز دقت آنها در شلیک به افرادی که اطراف سالن بودند بدون قائل شدن کوچکترین ارزشی برای جان انسانها.

بنظر واقعی نمی آمد، هر لحظه انتظار داشتم یک نفر بگوید که همه ی این ماجرا یک کابوس بوده است. اما به عنوان یکی از بازماندکان این حادثه ی وحشتناک اکنون میتوانم قهرمان های آن شب را معرفی کنم. مردی که درحالی که من ناله میکردم به من اطمینان خاطر داد و زندگی خود را به خطر انداخت تا از سر من محافظت کند. زن و شوهری که آخرین کلمات عاشقانه شان باعث شد هنوز به وجود خوبی در دنیا اعتقاد داشته باشم. پلیسی که موفق به نجات جان صدها نفر شد، غریبه ای که من را از سر راه کنار برد و در طول آن 45 دقیقه ای که فکر میکردم پسری که عاشقش هستم مرده، مرا دلداری داد. مرد زخمی که وقتی او را اشتباه گرفتم و بعد متوجه شدم که او Amaury نیست، مرا نگه داشت و گفت همه چیز درست خواهد شد، درحالی که خودش هم تنها و ترسیده بود. زنی که در خانه ی خود را برای بازماندگان باز گذاشت. دوستی که به من سرپناه داد و سپس بیرون رفت تا لباس جدیدی بخرد تا من مجبور نباشم این لباس آغشته به خون را بپوشم. همه ی شماهایی که با پیام هایتان از من حمایت کردید. شما به من ثابت کردید که این دنیا پتانسیل بهتر شدن را دارد. اما قهرمانان اصلی آن 80 نفری هستند که در آن سالن کشته شدند. کسانی که خوش شانس نبودند. کسانی که امروز از خواب بیدار نشدند. و همه ی درد و رنجی که دوستان و خانواده های آن ها با آن دست و پنجه نرم میکنند. من واقعاً متاسفم. هیچ چیز نیست که بتواند این درد را جبران کند. من احساس افتخار میکنم که هنگام آخرین نفس هایشان آنجا در کنارشان بودم و واقعاً عقیده دارم که من هم باید به آن ها میپیوستم. من به شما اطمینان میدهم که آخرین افکار آنها درباره ی آن حیواناتی که باعث تمام این اتفاقات شدند نبوده؛ بلکه آن ها به افرادی که دوستشان داشتند فکر میکردند. 

درحالی که من روی زمین میان خون افراد غریبه دراز کشیده بودم و منتظر گلوله ای بودم که به زندگی 22 ساله ام پایان دهد، تمام چیزهایی را که تابحال دوست داشتم تصور میکردم و با خودم "دوستت دارم" را بارها و بارها زمزمه میکردم. به نقطه های عطف زندگی ام فکر میکردم. آرزو میکردم کسانی که دوستشان داشتم میزان عشقم را بدانند. آرزو میکردم که بدانند مهم نیست چه اتفاقی برای من بیفتد، که به باقی ماندن خوبی در مردم باور داشته باشند، که نگذارند آن مردها پیروز شوند! دیشب زندگی خیلی از مردم برای همیشه عوض شد و این نشانه ای برای ماست که انسان های بهتری باشیم. که طوری زندگی کنیم که قربانیان بیگناه این حادثه آرزوی آن را داشتند ولی متاسفانه حالا هیچگاه توانایی تحقق آن را نخواهند داشت.

آسوده بیارامید فرشتگان، هیچگاه فراموش نخواهید شد ..

• لینک مرتبط: متن اصلی در صفحه فیسبوک Isobel Bowdery

  بحث اصلاً سر فرانسه یا لبنان بودن نیست. بحث سر مرگ انسانیت ـه. هرجا یه عقیده باعث از بین رفتن زندگی یه عده بشه غم انگیزه. چه نسل کشی مسلمون ها توی میانمار باشه چه گروگان گیری توی پاریس و چه بمبگذاری توی بیروت. 

  اتفاقات دیروز واقعاً ناراحت کننده بودن. فکر این که شرایط آروم زندگی به چه سادگی میتونه از این رو به اون رو بشه احساس بدی به آدم میده. و این حقیقت که شهر پاریس که از خیلی از ما از بچگی به دید یه شهر رویایی بهش نگاه میکردیم الآن با چنین وضع وحشتناکی مواجه شده غم انگیزه.

  این نکته هم به نظرم خیلی جالبه که فرانسه که با کشورهای آروم و با ثباتی مثل آلمان و سوییس و بلژیک هم مرزه انقدر ناامنه و قضایایی مثل شارلی ابدو یا همین حملات دیروز داخلش رخ میده، ولی ایران با وجود اینکه وسط یکی از پرتنش ترین نقاط جهان قرار داره و اطرافش پر از گروهک هایی مثل طالبان و داعش و ... هست انقدر امنیت داره. حالا این امنیت به هر شکلی -خوب یا بد- که بدست بیاد برآیند خوبی داره. 

  اما از کمدی ترین خبر دیروز که روی لب همه لبخند نشوند نباید گذشت. اونم این که عربستان هم این حمله ی تروریستی رو محکوم کرد. آدم یاد سکانس اول فیلم دیکتانور میفته.

  یادی هم بکنم از مرحوم مرتضی پاشایی که به همین زودی از نبودنش یک سال گذشت. هرچند تو همین مدت از اکثر خواننده های زنده ی کشورمون فعال تر بود و نبودش اصلاً احساس نشد! 

  این پست هم از وبلاگ Inside Monster بخونید. حرفایی که چند روز قبل قصد داشتم بنویسم و وقت نشد رو به خوبی گفته. منطقی باشید، قبول کنید.

• یک سال قبل در چنین روزی: به مناسبت مرگ مرتضی پاشایی