به‌ هر‌ حال

اصولاً نوشتن یه مطلب انتقادی بدون اینکه به کسی بربخوره کار غیرممکن و خارج از تصوری ـه, و میشه گفت فقط در صورتی ممکنه دامنه ی آسیب هاش کمتر بشه که هیچ دوست و فامیل و رفیق و همکاری نداشته باشی تا بتونی امیدوار باشی کسی که احیاناً دلخور میشه غریبه ست, نه آشنا!! ...

حالا دقیقاً این چیزیه که این چند روز دارم باهاش دست و پنجه نرم میکنم, نوشتن یه مطلب انتقادی و تحلیلی که تقریباً به 90% اطرافیانت مربوط میشه کار خطرناکی ـه!! ... مسئله وقتی خطرناک تر میشه که قراره اون متن ضبط بشه و به سمع و نظر همه شون برسه ... قبل از شروع کار چون موضوع اصلی چیزی که میخواستم مطرح کنم و مراحل و طرح کلی نوشته توی ذهنم بود به نظرم کار ساده و بدون مانعی میومد, ولی وقتی بحث چینش جملات مطرح شد دیگه قضیه به سادگی مراحل اولیه نبود, چون به هر قسمت یه جمله نگاه میکردم به نظر میومد که ممکنه به یکی بربخوره و اشتباهاً (یا شاید حتی درست!!) منظور رو به خودش برداشت کنه و این چیزیه که اصولاً ازش پرهیز میکنم ...

البته شاید این مشکل به دلیل حساسیت زیاد موضوعی که انتخاب کردم باشه, چون چیزیه که کمتر کسی پیدا میشه که درگیرش نباشه و خب ممکنه یکی از شنوندگان که حتی اسمشم نمیدونم فکر کنه من از روی خصومت شخصی که باهاش دارم این متن رو اختصاصاً برای ترور شخصیت اون نوشتم و باز هم باب تازه ای باز بشه برای شروع بحث های بی پایه و اساس و بی نتیجه ...

به هر حال این قدمیه که باید برداشته بشه, چه با این مشکلات و چه بدون اونها ... فقط میتونم امیدوار باشم سطح فرهنگ جامعه مون به قدری بالا رفته باشه که توانایی پذیرش یه مطلب انتقادی رو داشته باشه و اون رو بدون قصد و غرض قبول کنه ...