به‌ هر‌ حال

سلااااام. چطورید شماها؟ خوبید؟ نیستید؟ چه خوب. یعنی چه خوب هستید چه بد خوب است. چون برای من مهم نیست. اصلا بروید بمیرید. چه اهمیتی برای من دارد؟ به خدا. خیلی خودتان را دست بالا گرفته اید. تسسسس، یه مشت چاقال!
الان من نشسته ام توی یک کافی شاپ. این دوستانم دارند زر میزنند با هم. سینا و پریسا هم رفته اند پشت آن پرده هه لب بگیرند. من هم اینور نشسته ام و هیچکدامشان به تخمم هم نیستند. هیچ چیز در دنیا به تخم من نیست. هیچ چیز بجز شما -شما خوانندگان مزخرف و نق نقو- . اگر بخواهیم یک جمع بندی کلی داشته باشیم باید بگویم هیچ چیز در دنیا به تخم من نیست، ولی شما به تخم من هستید.
من هر موقع می آیم کافی شاپ قهوه سفارش میدهم. چه در سرمای زمستان. یا وسط چله ی تابستان. یخچال فریزر ما، زیبا جادار سانیا. حتی الآن که همه آبمیوه با یخ سفارش داده اند من باز هم قهوه بی یخ سفارش داده ام. چون میخواهم کلاس بگذارم. چس کلاس. میخواهم چس کلاس بگذارم. بعضی وقت ها هم که میخواهم چس کلاس گذاشتن را به مرتبه ی اعلی برسانم حتی قهوه ام را نمیخورم. مخصوصاً وقتی دختر باهایمان باشد. میگذارم همینجوری بماند و وقتی یکی اشان پرسید چرا نمیخوری اش میگویم میل ندارم. و همه کف میکنند و لابد پیش خودشان میگویند بابا این پسره چقدر کول است. حتی یک دفعه که چس کلاس را ترکاندم همه کسانی که در کافی شاپ بودند بلند شدند و دست زدند. میگفتند هیچکس در جهان هستی مثل تو چس کلاس نمیگذارد. ایول. ماشالله. و من هم میگفتم خجالتم ندهید. من این پیشرفت را مرهون زحمات مادر و معلمانم هستم. انگار که در کنکور قبول شده باشم مثلا. یا انگار حقیقی باشم. خب دیگر فکر کنم گندش را درآوردم. بس است.

بس شد. الآن ساعت 1:30 صبح است و من خسته و کوفته و له و لورده در خانه دارم برایتان چیز میز مینویسم. میخواستم بروم بخوابم ولی گفتم خواب را همیشه میشود کرد ولی شما را نه! یعنی برای شما عزیزان دوست داشتنی نمیشود همیشه مطلب نوشت. آری آری من شما را خیلی دوست دارم. چون الآن خوابم می آید. آدم وقتی خواب اش می آید همه را دوست دارد. چون میخواهد همه دست از سرش بردارند و بگذارند بخوابد. من واقعا امیدوارم الآن که دروغکی گفتم دوستتان دارم ول ام کنید تا بروم کپه ی مرگم را بگذارم. ولی نمیگذارید که. مجبورم بیشتر دوستتان داشته باشم حالا. چه کنم دیگر.

چند شب پیش با داداشم و دوست اش رفته بودیم بیرون همینجوری. منظورم این است که برای دلیل خاصی نرفته بودیم. همینجوری رفته بودیم بیرون. دلمان خواسته بود. به کسی هم ربط ندارد. بعد یک جاده ای هست که باید از آن رد میشدیم. این جاده هه یک سوراخی وسط اش دارد. البته دقیقا وسط اش هم نه. نزدیک به دیواره ی کناری اش. بعد از یک دست انداز یک هو سمت راست جاده -که اگر از آن طرف بیایی میشود سمت چپ جاده- یک سوراخ بزرگی میبینی که خیلی بد است با ماشین بی افتی تویش. یک بار یک یارویی مواظب نبود و با ماشین افتاد تویش. راستش را بخواهید خودم بودم آن یارو. حواسم نبود و با ماشین افتادم تویش. البته انقدر نیست که ماشین بی افتد تویش و همینجوری برود پایین. فقط چرخ ماشین میرود تویش و در می آید. ولی خوار مادر سرنشینان سه الی چهار بار می آید جلوی چشمشان در همین حین. بعله یک بار حواسم نبود و تلقی افتادم تویش. ولی وقتی بر میگشتم حواسم بود و تلقی نیفتادم توی اش. از آن ور اش رفتم. ولی وقتی شب باشد و توی آن چاله آب باشد خیلی غیر قابل دیدن میشود. چون هیچ نوری هم به کف زمین نمیرسد که بازتاب کند. البته خودم ندیدم اینچنین صحنه ای را. فقط حدس میزنم که اگر در آن چاله آب باشد شب ها دیدن اش سخت تر میشود. که خب این مسئله به فیزیک پیشرفته مربوط میشود که از حوصله ی شما -شما بی سوادان. و شما کم سوادانی که آن پشت قایم شده اید. بله شما. ای بلامرده ها :))- خارج است. بعد چون این جاده در خارج از شهر و در یک جاده جنگلی است شهرداری به آن توجهی نمیکند. میگوید جنگل داری باید به آن توجه کند. ولی جنگل داری هم به آن توجه نمیکند. چون نداریم جنگل داری. نمیدانم حالا. از حوصله ی من خارج است این بحث.

ول کنید دیگر میخواهم بروم بخوابم این موقع شب. دیشب پنج ساعت خوابیدم فقط. و صبح رفتم کلاس فیزیک. فیزیک پیش. من خیلی دوست دارم به جای فیزیک چهارم بگویم فیزیک پیش. چون اسم پیش از چهارم خیلی باکلاس تر است. مثلا میگویند کلاس چندمی؟ و میگویی پیشم. آری پیش. ولی بگویی چهارم ام خیلی بد است. حال نمیدهد اصلا. فردا هم که کنکوری های تجربی کنکور دارند. و یک سال دیگر فردایش من کنکور دارم. اوه اوه. خدا رحم کند. خب دیگر جدی جدی بروم بخوابم. خواب برای شادابی و طراوت پوست خوب است. باعث میشود پوست انسان شفاف و سرزنده بماند. و صبح ها ورزش کند. من هم که همیشه خیلی به سلامت پوستم اهمیت میدهم. همیشه که میگویم یعنی از بدو تولد به پوستم اهمیت میداده ام. پدرم تعریف میکند که همان لحظه ای که متولد شدم یک کاتالوگ همراهم بود که توی اش نحوه استفاده از پوستم نوشته شده بوده است. شوخی بردار نیست که. آقا جدی جدی زدم کانال دو دیگر. وضع خراب است. چرا سر کنم؟ آس نشانم بده باور کنم. آه خدا یکی بی آید دست من را از کیبورد جدا کند همینجوری دارد چرت و پرت مینویسد برای خودش :))))))))))))))))